مدرسه علمیه ثامن الحجج (ع) پارس آباد

 

حاج همت

 

تولد: 12 فروردين 1334 ـ شهرضا       تحصيلات: فوق ديپلم

 

مسئوليت: فرمانده لشگر 27 محمدرسول الله(صلي الله عليه و آله)

 

شهادت: 17 اسفند 1362 ـ جزيره مجنون                        مزار: اصفهان ـ شهرضا

 

* علي اكبر همت كشاورز بود. ابراهيم همت بچه سومش بود. از همان بچگي مي­خواست دستش برود توي جيب خودش. تابستان­ها را در قنادي گز مي­پخت. سال 1352 از دبيرستان سپهر شهرضا ديپلم گرفت. در مدرسه­ي راهنمايي الهي قمشه­اي در شهرضا معلم شد. خودش چيزي نمي­گفت

اما مدير مدرسه چند بار زنگ زد خانه­شان به، پدرش گت: «از من نشنيده بگيريد ولي اين جوان سر كلاس حرف­هاي نامربوط مي­زند. اگر مراعات نكند همين روزهاست كه بيفتد زندان، بيفتد دست ساواك» مراعات نكرد. سال 57 در تظاهرات نزديك بود تير بخورد. بايد مي­خورد. مطمئن بود تير را به او شليك كرده­اند اما به يكي ديگر خورده. نمي­توانست خودش را ببخشد. آن تير بايد به من مي­خورد گريه مي­كرد و همين را مي­گفت.

 

* شهيد همت عارفي وارسته، ايثارگري سلحشور و اسوه­اي براي ديگران بود كه جز خدا به چيز ديگري نمي­انديشيد و براي كسب رضاي خدا سخت­ترين مسئوليت­هاي نظامي را با كمال خوشروئي و اشتياق مي­پذيرفت. سردار صفوي مي­گويد: «مثل مالك اشتر بود كه با خضوع و خشوع كه در برابر خدا و بسيجي­ها داشت در مقابل دشمن مثل شير قرآن بود. همت كسي بود كه براي اين انقلاب همه چيزش را فدا كرد و اززندگي­اش گذشت.

 

* جزيره داشت از دست مي­رفت و ما تجهيزات دفاعي نداشتيم. همه تمركز دشمن روي جزيره بود. دشمن وارد جزيره شده بود. تجهيزات زرهيش را آورده بود. سخت­ترين لحظات عمليات خيبر بود.

 

نزديك ظهر من و همت و باكري با هم بوديم. فكر كنم زين الدين هم بود. داشتيم جمع­بندي مي­كرديم. همه چيز تمام شده بود كه پيام امام رسيد. امام پيام داده بود: حفظ جزيره، حفظ اسلام است.» همت يكدفعه فت: «هيچ مشكلي نيست. ما خودمون اسلحه مي­گيريم دستمون». يك تيربار گرفت دستش و گفت: «من تيربار مي­گيرم و مي­رم به فلان منطقه». باكري هم گفت: «من هم مي­رم فلان منطقه». بين رزمنده­ها يك شور و هيجاني پيدا شد. شرايط عوض شد. شب دوباره به دشمن حمله كرديم. صبح جزيره دست ما بود.

 

* حاج همت مدتي كه در كردستان بود با رفتار و بينش خود باعث جذب يك سري از افراد ضد انقلاب شد. كه وارد سپاه شدند و در كنار حاج همت فعاليت مي­كردند. يك شب كه با همراهش از جاده مي­گذشتند دركنار جاده پيرمردي را ديدند كه يخ زده بود. شهيد همت وقتي كه ديد هنوز نفس مي­كشد گفت كه بايد اورا به بيمارستان برسانيم. خودش پشت ماشين لنكروزي كه همراه داشتند نشست و پيرمرد را جلوي ماشين نشاند. همراهش اصرار كرد كه سينوزيت داري جلو بنشين من به جاي شما پشت مي­نشينم. قبول نكرد و گفت جان اين پيرمرد در خطر است. زود سوار شو.

 

وقتي به بيمارستان رسيدند از ماشين پايين پريد و به سراغ همت رفت. ديد حاجي مثل يك گلوله­ي يخي در پشت ماشين بي­حركت مانده و يخ زده. شهيد همت را هم به بيمارستان مي­برند. بعد كه پيرمرد خوب مي­شود به بيمارستان مي­آيد و مي­گويد: «من كاك نايب هستم با پسرهايم آمد ايم كه سرباز كاك همت بشويم. آمده ايم صادقانه در ركاب همت بجنگيم.

 

* عصر روز 17 اسفند بود. مشكلاتي كه داشتيم تمام شده بود. جزيره تثبيت شده بود. من چند ساعتي رفتم و برگشتم. وقتي برگشتيم سليماني گفت: «همت با موتور فته بود جايي و بيايد. تو راه شهيد شده. خشكم زد.

 

پرسيدم: «همت شهيد شده؟!» گفت: «اينجوري مي­گن». بعد انگار كه توان پاهاش تموم شده باشه نشست رو زمين.

 

قسمتي از وصيت نامه شهيد:

 

من در پوست خود نمي­گنجم. گمشده­اي دارم و خويشتن را در قفس محبوس مي­بينم و مي­خواهم از قفس به درآيم. من از دنياي ظاهر فريب ماديات و همه­ي آن چه كه از خدا بازم مي­دارد متنفرم، از هواي نفس، شيطان درون و خالص نشدن در جنگ……… اكنون من مي­روم با دنياي انتظار، انتظار وصال و رسيدن به معشوق.