مدرسه علمیه ثامن الحجج (ع) پارس آباد

ما در قرارگاه عملياتي والفجر 10 در خدمت ايشان(مقام معظم رهبري) بوديم. خوب رئيس جمهور مملكت تشريف آوردند به قرارگاه تاكتيكي و عمليات هم موفقيت آميز بود. همه خوشحال بودند و مي خواستند خوشحالي خود را در حضور ايشان اظهار كنند.

براي غذاي ظهر رفته بودند و يك مقداري بيش از آن چه بود تهيه ديده بودند و آوردند، در آن چادري كه براي آقا در نظر گرفته بودند. شش نفر بيشتر نبوديم.

آقا محسن و من و آقاي شمخاني، آقاي رحيم صفوي و به نظرم آقاي غلامپور و هم چنين آقاي جعفري.

غذا را كه آوردند آقا فرمودند:

خوب فلاني، من به شما كه داريد تلاش مي كنيد، زحمت مي كشيد، كار مي كنيد و بدن تان نياز به انرژي دارد،
نمي گويم چرا اين غذا را مي خوريد. من قبول دارم كه بايد از اين بيشتر را برايتان بياورند ولي آيا بقيه ي پرسنل شما هم از اين غذاها استفاده مي كنند؟! مانديم ديگر! تا آن كه آقا فرمودند:

حالا من مي خورم به خاطر اين كه شما دانسته باشيد كه من مايلم كه شما به خودتان برسيد ولي هر چيزي جايي و مكاني دارد و الان كه شما اين طور كرده اند مي گويند حال رئيس جمهور مملكت آمده اين طور برايش تهيه ديده اند. براي ما همان غذاي سرباز را بياوريد كه ببينند كه من چه دارم مي خورم. من كه رئيس جمهور هستم و آمدم اين جا با آن ها هيچ تفاوتي ندارم. چون اگر اين طور نباشد حضور ما تشريفاتي مي شود بعد هم تذكراتي دادند كه در حفظ بيت المال همّت كنيد.

مجله پاسدار اسلام شماره 154، مصاحبه با آقاي شوشتري