گفتمانهاي رقيب يا نظرات مخالف
در ميان مسلمان‌ها بر سر تعيين و معرفي شخص مهدي موعود(عجل الله تعالي فرجه الشريف)اختلاف نظرهایی وجود دارد، نظر و گفتمان‌ها تشيع از اثنی‌عشری همان است كه گفته شد و مهدي(عجل الله تعالي فرجه الشريف) فرزند امام حسن عسگري(علیه‌السلام) و دوازدهمين امام معصوم و از ذريّهي فاطمه‌ی زهرا(عليهاالسلام) و امام حسين(علیه‌السلام)است، در پنج سالگي به حكمت الهي از ديدها غايب شده و هم اكنون در غيبت كبري به سر می‌برد، روزي ظهور خواهد كرد و با تشكيل حكومت جهاني به اقامه‌ی عدل و داد و آباداني زمين می‌پردازد.
گفتمانهاي رقيب و نظرات مخالف در بين مسلمانان را ميتوان به شرح ذيل خلاصه كرد:
1. اهل سنت معتقدند كه مهدي از فرزندان فاطمه‌ی زهرا (عليهاالسلام) و امام حسين(علیه‌السلام) است ليكن هنوز متولد نشده روزي به دنيا خواهد آمد و جهان را پر از عدل و داد می‌کند. برخي ديگر از آنان مهدي را از فرزندان عباس بن عبدالمطلب دانسته‌اند.
2. برخي از اهل سنت نام پدر آن حضرت را عبدالله هم نام پدر رسول خدا(صلي الله عليه و آله) شمرده‌اند كه هر دو اين اقوال با اجماع اماميه مغايرت دارند و دليل و اسناد قابل قبول بيشتر ارائه نکرده‌اند.
3. فرقه‌ی كيسانيه محمد بن حنفيه را مهدي می‌دانند و برخی از همين فرقه پسر او، ابو هاشم عبدالله و گروهي ديگر عبدالله از نوادگان جعفر بن ابيطالب را مهدي می‌دانند.
4. فرقه‌ی مغيريه: اصحاب مغيره بن سعيد پس از وفات امام محمدباقر(علیه‌السلام) مذهبي اختراع كرده و عبدالله بن حسن از نوادگان امام حسن مجتبي(علیه‌السلام) را مهدي می‌دانند.
5. فرقه‌ی ناووسيه: معتقدند امام جعفر صادق(علیه‌السلام) زنده است همان مهدي موعود می‌باشد.
6. فرقهي اسماعيليه خالصه: اسماعيل پسر امام صادق(علیه‌السلام) را مهدي می‌دانند در حالي كه اسماعيل در زمان حيات پدر وفات نمودند و با تشييع جنازهي عمومي به خاك سپرده شد.
7. فرقه‌ی مباركيه: كه هفت امامي هستند و محمد فرزند اسماعيل پسر امام صادق(علیه‌السلام) را مهدي می‌دانند.
8. فرقه ي واقفيه: امام موسي بن جعفر را مهدي می‌دانند.
9. فرقه‌ی محمديه: بعد از امام علي النقي(علیه‌السلام) پسرش محمد را كه در حيات آن حضرت وفات نمود مهدي می‌دانند.
10. فرقه‌ی عسگريه: امام حسن عسگري(علیه‌السلام) را مهدي موعود می‌دانند.
تمامي اين ديدگاهها از نظر اماميه مردود هستند و شهادت با مرگ آنها را عموم مردم ديده اند.
نور انديشه،شماره 17،صفحه 67
